AY VE TEN

Gecenin ayazı çıplak yalnızlığıma vuruyor
“Güz sancılarım” başlıyor bir şarkı eşliğinde
Do- re- mi -fa
Böyle mi başlar hep gönül oyunları
Eksiksiz bir rövaşata vuruşuyla beraber
Hep böyle karmaşa içersine girer Erasmus’un kaderi
Geç vakit kapanınca Galata köprüsü
Karşı kıyıda kalır yarım sevdamız
Notanın yarım perdesi iner yorgun gözlerimizin üzerine
Mor üzümler sallanır kirpiklrerine baharı değmeden
Utanç tarihimizden kopup çıkagelmiş,
Kapkara saçlarını okşuyorum
“Celladımsın ey zaman”, diyerek irkiliyorum rüyamdan
Utanç duyan ellerim uzaklaşıveriyor soluk teninden
Sonra sancılı geçmişi yardım istiyor benden
Çekip çıkarıveriyorum fidanını
Yattığı toprağın altından
Gömüyorum aşk bahçemize iksirsiz

Gece üşüyor artık
Ne beni ne de sönük aşkımızı kaldırmaya mecali yok
Yaşamın arenası sabahın ilk ışıklarıyla birlikte beliriyor
Bir papaz elinde istavrozla günah çıkartmaya geliyor
Arkasından besili bir imamın telaşlı gayretleri
Boy boy selvi ağaçları yolumuzu gözlemekte

Bir perde de böyle kapanıvermekte yaşamın üstüne