NE İNSANLAR TANIDIM
Ne insanlar tanıdım ben; birçok şeye sahip
Ama yaşama yaşatma coşkusu yok yüreklerinde.
Ne insanlar tanıdım ben; güldüler çiçektiler...
Ama hep kurudular, soldular.

Ne insanlar tanıdım ben; hep asık suratları,
Ama her zaman barışın yolundaydılar...
Ne insanlar tanıdım ben; kalpleri sevgi doluydu,
Ama yürekleri kan ağlıyordu, mutsuzdular...

Ne insanlar tanıdım ben; hep ağlıyordular,
Ama bir anlık gelip geçiyordu hüzünleri...
Ne insanlar tanıdım ben; hep gülüyorlardı.
Ama bir anlık gelip geçiyordu gülüşleri...

Ne insanlar tanıdım ben; merhametliydiler,
Ama hayatın oyunları köreltmiş kalplerini...
Ne insanlar tanıdım ben; sabırlıydılar,
Ama sonunda hayata pes ettiler.

Ne insanlar tanıdım ben; fakirdiler, yoksuldular,
Ama gülüşleri zengin kalpleri huzurluydu.
Ne insanlar tanıdım ben, zengindiler,
Ama zenginlik mutluluklarını engellemişti.

Ne insanlar tanıdım ben; güzel görmeyen,
Ama güzel düşünüp hayata bağlandılar.
Ne insanlar tanıdım ben; güzellik arayan,
Ama güzellik gözdeydi bilemediler...

Ne insanlar tanıdım ben; karamsardılar,
Ama umut ederek aydınlığı buldular.
Ne insanlar tanıdım ben; başıboştular,
Ama yaşarken her şeyi öğrendiler…