Ne zaman aklıma düşse ananemin gözleri
Canlanır nur beyazı yüzünde ki ölümün rengi
Salonun ortasında uzanan bedeni
Hasretle bakar hala açık kalan gözleri

San ki birini gözlüyordu derin mavi gözleri
Baktıkça ürpertiyor çocuksu yüreğimi
Merak ve korku ile dokundum soğuk yüzüne
İçimde çoğalıyordu ananemin gözleri

Bir bez parçası ile düğümlenmiş çenesi
Beyaz çarşaf altında uzuyordu gövdesi
Bir türlü anlam veremiyordum
Neden böyle bakıyordu ananemin gözleri

Hayran olduğum gözlerinden korkuyordum artık
Ne olmuştu ananeme hep susuyordu artık
Annemin dudaklarında soğuk bir sessizlik
Annesine gözyaşıyla bakıyordu artık

Ölümün siyahında dolanıyor mavilik
Çocuksu yüreğimde kasvetli bir sessizlik
Dualar dönüyordu salonun boşluğunda
Avizenin ışıltısında geziniyor mavilik

Ne zaman aklıma düşse ananemin gözleri
Saplanır yüreğime çarşafın üstündeki bıçağın gölgesi
Yarım kalmış bekleyişin ısrarı gibi
Gökyüzünün mavisinden bakıyor açık kalan gözleri


26-08-09
İzmir şirinyer
Söz:burhan orhan