Bu sefer kalemi elime mutluluktan bahsetmek için almıştım ,
Kelimeler kaçışıyordu adeta , birbir tükenmişti ümit tükenmişti mutluluk .
Herkez kendi çaresizleğine yanmaktaytı etrafta olan biteni umursamazcasına
Hüzün mutluluğun yerini almıştı bir çok kez olduğu gibi.
Çocukluktu en güzeli ,
Bir çikolataya alınırdı gönlümüz , dinerdi gözyaşlarımız
Etrafımızda olup biten bir çizgi filim olur gelirdi bize
Anlamazdık hüzünden , çaresizlikten
Halbu ki şimdi çaresizlik baş başa kaldığımız tek duygumuz oluvermişti

Çaresizliği tetikleyen sevdamızdı belkide
Oysa ki O bitmeyen tükenmeyen sevdalar tozlu sayfalarda bırakmışlardı hikayelerini
Ne dağı delicek kadar taşmıştı sevgimiz , Ne de sazı elimeze alıp tellerine vurucak kadar çoğalmıştı
Savunmasızca sevmiştik oysaki uyuyacak masum bir kol bulmaktı tek isteğimiz
Ne keremler kalmıştı ne de mecnunlar kalmıştı geriye ,
Geriye kalan sadece yalan seni seviyorumlar olmuştu .
Gözlerimize bakarak sölenmişti yalanlar oysaki hani gözler kalbin aynasıydı ?
Ve şimdi herşey ,
Aşk yalan çaresizlik paradoksuna dönüşmekteydi ...