Neden, içerisindesin tek başına karanlığın,
Altındasın yağmurun, tam ortasında fırtınanın.
Olmalı bir damla ışık, bir dulda, bir barınağın.
Nedendir be çocuğum senin bu amansız yalnızlığın.

Olmadı mı sanki senin, hiç topacınla kaytanın,
Oynamadınmı bir dir bir, kenarında yamacın.
Kimden soracaksın hesabını yaşanmamış çocukluğun.
Boşunadır be çocuğum senin bu amansız yalnızlığın.

Yasaklanmışmıydı sanki sana aydınlığı güneşin,
Hiç değmedi mi yani ayaklarına berrak suyu denizin.
Olamadı mı uçtuğunda martı gibi beyaz kanatlı bir eşin
Zor be çocuğum bu amansız yalnızlığında senin işin.

Biliyorum istemekle gidilmiyor gidenlerin peşine.
Bağlamışlar seni bir kere karanlığın içine
Bir sen değilsin inan kan gözyaşları karışan denize,
Yalınayak, çırılçıplak umutla başla yeniden yürüyüşe.
Tutmak için güneşi, aydınlığa doğru gel bizimle.
Hadi kalk be çocuğum sıkışıp kalma karanlığın içine.

Faik Akıncı; 13.09.2008 İstanbul