Avuçlarımın içinden kayıp gidiyor zaman,
Son umut trenimde gidiyorken seninle hayatımdan,
Hala hayaliyle avunuyorum yaşayamadıklarımızın,
Ne tutunabiliyorum, ne de tutabiliyorum seni,
Kaybolup gidiyorsun hemen yanı başımdan,
Bırakıp gidiyorsun zamanın karanlığında beni,
Geç kaldım tutamadım, ne seni ne de umutlarımı.
Yakalayamadım giderken, terenin son vagonundan.

Ben mi gurbetteydim hep sensiz kaldım
Yoksa dumanlı dağların ardında mıydı gurbet,
Bomboş kaldı hep ellerim, ellerinden çok uzak.
Geçti bir ömür hem sana, hem de umuda hasret.
Ben geçmişimle hesaplaşırken yakalayamadım seni
Koşamadım ki hiç yetişemedim zamanın arkasından.
Ne olursun hayallerim, yaşanmamış hayatım beni affet.

Şimdi o dumanlı dağların tam ortasındayım,
Ben hayaliyleyim hala yaşanamamışlığımıza hasret,
Kayboldu geçmişim yok artık hiç kimse yanımda,
Bomboş her yanım, dumanlı dağın tam ortasında
Ne umut treni var, ne de ulaşılabilecek gurbet.
Tükenen hayallerim, yaşanmamış hayatım beni affet.

Faik; 07 / 01 / 08 İskenderun.