Acılarla Olgunlaşıyor İnsan AnaSadece doğurmayla özdeş tutulamaz Her yürekte yârdır adınız Kırlarda papatyalarcasına Sevgiyle kucak açmalarınız, beklentisiz Ne biz doyduk sevilmeye Ne siz sevginizi esirgediniz Kederimiz, tasamız yüreğinizde Kendiniz yağmur, yaştaydınız Bizse sıcacık koynunuzda Büyürken dertsiz, tasasız Her zaman bizimle aynı yaştaydınız İçin için yanarken içiniz Sönmez ışıksınız bizler için Acılarınızı bizden gizleyen Sırrı çözülmez gizler siniz Gam neşeden vefalıymış Tanımamışsın baharı, yazı İçine düşürmüşler hep sızı Kimseciğin olmamış Edebileceğin nazı Ne çok şeydir, ne çok şey anlatır o kelime Aklın, yüreğin almadığı neler sığdırır içine Doyamazken sıcağına, şefkat dolu kucağına Hep, büyüyüp adam olmamı istiyordun; oysa Çocuk kalabilmek için neler vermezdim Ana Cennet niye ayakları altına serilmiştir anaların Şimdi daha iyi anlıyorum, var benim de yavrum Benim için eriyip tükenmeyen ışık kaynağıydın Titrek de olsa ışığında aydınlanıyorken ben Mum gibi azar, azar yiyordun bedeninden Umutla beklemek güzeldi, her akşam yolunu Kalmayınca bekleyeniniz, kırılınca kanadınız Kolunuz; kalırsanız öksüz, anasız, beklentisiz Asıl ondan sonra başlıyor en büyük yalnızlık En büyük acı, en zor beklemek, beklentisiz Önceleri sızlatıyor öksüzlük, yetimlik Bir yanımız hep karanlık, karamsarlık Şimdi bu ihtiyar dal, çürüyen ip Bunca acıyı nasıl kaldıracaklar. Acılarla olgunlaşıyor insan Ana Metin Soydeveli 6.04.2007 İzmir |
Bir yanımız hep karanlık, karamsarlık
Şimdi bu ihtiyar dal, çürüyen ip
Bunca acıyı nasıl kaldıracaklar.
Acılarla olgunlaşıyor insan Ana
kaleminize sağlık tebrikler...