artık dışında kaldım sevdamın
yüzüme kapattı aklım nihayet
gönül köşkümün
yar küskünü
halden bilir
sırdaş mahrem
ağır başlı vakur kapılarını

öyle bir ses çıktı ki o çarpıştan
içimin avlusunda sur’a üflenmiş gibi
her şey silindi,
yıkıldı
yankılandı

sonra
ah...sonra
o yere batası aklım
çekti harabatımın tahta panjurlarını
gözlerinin asıldığı pencereleri
balkon kapılarını örttü sımsıkı
sesin girmesin diye

tüm kağıtlarım kalemlerim
bir bir toplandı
yazılmaman için bir daha
senden kalan
seni anlatan şiirlerim yakıldı

o ne karşı konmaz inattı
o ne lanet hışımdı
bir güz alacası vurdu saçlarıma
dünya üstüme yıkıldı

sevdam şaşkın
sevdam kör sağırdı
gönlüm gölgeme sığındı

oysa sevgin
henüz daha dün
bağrıma bastığım ela gözlü bir balaydı
bir mevsimde boy attı ellerimde
büyüdü
serpildi
yaşlandı
ve kucağımda öldü bu akşam
sanki simsiyah bir ağıttı

duydular ötelerden çığlığımı
kimseler inanmadı

güle oynaya girmiştim bu köşke bir zamanlar
şimdi sevda kapısının öte yanında
gönlümün ayak sesleri git gide uzaklaştı...

ceyda görk