Yeminim Yemin Olsun
Seni senle bırakıp bu şehri terkederek
Bende senden ne varsa çıkartıp yakacağım Yumruklarım sıkılı başım dik bütün halde Kalabalık gönlünden kendimle çıkacağım Bulutlar yükselince sular çekilir yerden Tövbeyle arınılır kalpleri saran kirden Kartalların uçtuğu dumanlı tepelerden Rüzgarlara karışan külüne bakacağım Varlığımı kararttın dostlarından saklayıp İçerimde dert oldu ezberlettiğin ayıp Yosun tutan taşları sevgiyle kucaklayıp Sessiz bir nehir gibi uzağa akacağım Sevgi din’dir yazıyor kutsal kitap Kuran da Her şey açık olacak o mahşeri divanda Yeminim yemin olsun adın andığım anda Namludaki kurşunu kendime sıkacağım... Bilal Karaman (Bilâl-i) |