Ben sevdim
Doğrudur yanlıştır,
Günahtır sevaptır, “Bana ne” bundan
Hesap kitap yapmadım ki severken,
Bölüp çarpmadım,
Ölçüp biçmedim,
Bir imtihandan ya da tedrisattan geçmedim
Geçmediğim gibi duygularımı da geçirmedim!..
***
Ben sevdim….
Doğrusuyla yanlışıyla sevdim!...
Bu serbest, “bu yasak” demedim, önüme geleni sevmedim
Sevgiyi sakız etmedim, ayağa düşürmedim!..
Değer mi değmez mi diyerek “papatya falı açmadım” severken
Nedenlere dayamadım, seçimlere tercihlere yapışmadım
Mantık aramadım, akıl sır erdirmeye çalışmadım
Allah vergisidir sevgi, Allah lütfudur dedim
“Sev dedi yüreğim” ve sevdim
***
Ben sevdim!..
Kimi suç yükledi bana, ceza kesti kimi
Mahkum ettiler “müebbet” diye, lakin ses çıkarmadım!..
Tel örgülerle çevrili değildim, taş duvarlarım yoktu
“Akıl” denilen mendeburu “gardiyan” diye dikmediler başıma
Yine de terk-i diyar etmedim, bir adım öte kaçmadım
Geldi kelimeler, tıkandı düğüm düğüm,
Ses çıkarmadım, çıkaramadım
Sahip olmuştu “değer bilmeyen” sevdiğime benim,
Ben sahip çıkmaya çalıştım!..
Acıttım kendi yüreğimi ve acıttılar yüreğimi, konuşmadım
Anlık menfaatler peşinde koşmadım, ucuzlamadım
Ucuzlatmadım her ne taşıyorsam yüreğimde!..
***
Ben sevdim!....
“Neden?” Dediler!... Neden?!...
Nedeni yoktu oysa
Sevmek; “sevmek mi” olurdu “Sevmekte neden olursa!!”
“Nasıl?” deseler cevap verecektim,
--------------Çocuğunu seven anayı gösterecektim
“Nasıl?” diye sorsalardı;
--------------Çöl de can veren Mecnun’u söyleyecektim
“Nasıl?” diyebilselerdi;
------------Yağmura hasret toprağı sevecektim
Ah!... “Nasıl?” deselerdi keşke!...
Deselerdi,
------------Gözyaşlarımı hiç silmeyecektim!...
***

Ben sevdim!....
Depremler de “enkaz altında” yüreğim ezilmişçesine sevdim
Derinlerden “kimse yok mu” diye seslenen de bendim!..
Bendim umuda aç yaşayan,
Bendim senin gözlerinde mütemadiyen umut arayan
“Yarın’ı” senden isteyen, dilenen bendim!..
Gece dolunay’da, gündüz güneşte seni arayan bendim
O “acaba” dediğin, “doğru mu söylüyor” dediğin bendim
Bendim seni seven, sevdiğini söyleyen, sevginle dellenen
Gözlerini “dolu dolu” gördüğün,
Akan gözyaşıma her gün mezar kazıp kördüğüm olan bendim
Sana “Seni seviyorum” derken, “ölüp ölüp dirilen” bendim
***
Ben sevdim!.....
“Sen de beni sev” demedim, diyemedim, diyemezdim!..
Gerekmezdi ki zaten!..
Maşuk’undan sevgi isteyen “acı” alırmış sadece
Fakat “verebilirdin” ben istemeden!..
“Bana umut ver” dediğimde dilenmiştim son kez
Havada kalırken elim, beni “sessizliğinle” kahrettin,
Ben zaten sensizlikten kahrolmuştum
Sen “ama zaman” dedin ya, oysa ben dolmuştum!..
Ben zamanı değil “seni sevdim”
Ve sadece seni sevdiğim o an ki; “ZAMANI SEVDİM”
Ötesinden bana ne ve sonrasından!..
Ben seni ölümüne sevdim!...
***
Seni sevince bildim ki, ya da sandım ki;
“Bekle!..” dersin belki!..
Hani bir umuttu benim için ya, hani “belki dersin” dedim!..
Demedin!...
Diyecek misin bilmiyorum!...Diyebilecek misin?..
“Biteceğim an’a kadar” bekliyorum, o an’a kadar bekleyeceğim
Lakin aldanma sen benim bekleyişime sevdiğim
“BEN ÖLÜRKEN BİLE TEBESSÜM EDECEĞİM”
Belki az sonra biter sürem, ya da belki hiç ummadığın bir an
“Gül ve su’yun hikayesi” misali………“
Sen yanımdayken bir gün “Ölüveririm sensizlikten!..”
İnan bana, inan gül yüzlü sevdiğim,
Benim bu ölümüm; hem sensizlikten olur, hem de bu “çıldırtan sessizlikten”
Vakit varken dönsün dilin,
İster başını eğ, ister kaçır bakışlarını, ama söyle
Vakit varken konuş, kıpırdasın dudakların
Bana verebileceğin “ekmek kırıntısı” kadar “umutların”
Var mı?!
“Dediğim gibi geç olmadan!...”
Umut dediğin “Eyvah’a” varmadan!...

"Kadir Albayrak"