Sokaklar
Karınca yuvası gibidir
Kimse kimsenin gittiğini yeri bilmez Kimin içi kan ağlar Kimin içi güler Bilinmez. Bazen, bir kuru ekmektir sokağın ucu Bazen, Bir sevdalının avucu Bazen, adımlar geri gitmek ister Bazen, kurtuluştur gözyaşlarından Sokaklar hep bunları tanır Söyleyemez yalnız utanır. Ayak sesleri kaldırımlardan silinir Her insan masumdur Hata hep karşıdan bilinir. Karınca yuvası gibidir sokaklar Hep gün ışığında koşturanları kucaklar Gece uyku vaktidir uyur Arada bir garip ayak sesi Uyandırır uykusundan. Ruhunda bir isteksizlik Belki bir deli korna ya da Bir ayrılığın hıçkırık nefesi duyulur Cılız bir ahenkle yankılanır kimsesizlik. Bazen, cıvıltılı çocuklar koşar Bazen, davul zurnalar vurur kaldırım taşlarına İnsanlar güler, oynar Bazen, kaldırımlar beyaz bir bastonla aşılır Bakarsın bir gün bir doymamış yürek Son yolculuğuna omuzlarda taşınır. 30/12/2006 |