Çocukluğum
Çocuk yüreğimle ben ne kadar huzurluydum
Âh nasıl geçti zaman, büyüklerime uydum Sabahları sevgiyle kalkarken yatağımdan Yumurtam hep rafadan, çayımdan tüter duman Renk renk misketlerimle bilmem kaç oyun kurdum Akşam ezanına dek uçurtmamı uçurdum Serumdan sapanlarla şişeleri patlatmak Büyük mârifet idi taşı uzağa atmak Bisiklet pedalına yetişmezdi pek ayak Erikleri toplardık, korku Hacı’dan dayak Okul evin yanında koşardım bahçesinde Matematikten çıkmak, keyif resim dersinde Minicik yüreklerde yer yok kinle nefrete Nereden bilelim ki kavga ne kimdir çete Kum gibi aktı zaman uykularım bölündü Karanlık sokaklarda lambalar niye söndü Gün geçtikçe dünyanın rengi mi değişiyor Neden meydanlarda hep insanlar itişiyor Mahkemede dosyalar Ankara’ya yol olur Mazlumun âhı çıksa yürek huzur mu bulur Tadı kalmadı dilin, çocukluğum nerdesin Kırılmış oyuncaklar ulaşılmaz yerdesin |