ne çok acı-tatlımız var bizim

zehir karışığı ballarımız
zakkum aşılı ıhlamurlarımız

yalan mı çakır dikenler büyüttüğümüz
ve siyah sardunyalarımız yok mu arka bahçelerimizde

akreple bal arısını gerdeğe sokan
biz değil miyiz

baldıran otunu demleyip
içmiyor muyuz çay niyetine

sancılarımıza sardığımız kinin
yaramıza bastığımız tuz acısı değil mi

tütün zehiri değil midir
nefes yerine soluduğumuz

ellerimizi ısıttığımız isli çıralar değil mi
yüreklerimizi cadı kazanlarında kaynatan
ve terkedilmiş mısraların ziyasında dönen pervâneler
biz değil miyiz

kol demiri vurmadık mı
sevdâlarımızın ağır paslı kapılarına
hasretin o köhne harap köşklerinde
hep aynı hayaleti görmez miyiz

şarap rengi
havı dökülmüş
eski kadife bir koltuk gibi
perdesiz
panjurları kırık
ahşapları kararmış bir pencerenin önüne çekip kendimizi yıllar yılı
gözyaşımızla suladığımız menekşeler büyüten

ve her sabah
yüzümüzü hüzünlü şiirlerle yıkayan
biz değilmiyiz...

her sevgide pervânelere ibret olup
her çilede Eyüp sabrına bürünen
her yoklukta var hırkası giyenler

biz kan ağlarken
gülümseyenler değil miyiz

...

varsın birileri mutlu olsun da
kibirlerini belesin sözsüz/susuz dudaklarında

gurur aynalarında süslenip
geçsinler her akşam kapımızdan
övünsünler yalan yaşamaların hazzında
kanatlansın yürekleri

biz kanatlarımızı elimizle kıranlar değil miyiz

...

kim ne derse desin
biz böyle yürüyoruz aşk yolunda

böyle büyüyoruz ateşlerde
biz böyle kanatıyoruz yüreklerimizi

aşkla eğitiyoruz nefsimizi

bizler
bu devrânın
ahir zaman dervişleri

ve halâ inatla çiçeğe duran
yaban gülleri değil miyiz

ceyda görk
..... 18.33


CÜMLE ŞAİRLERE ve EDEBİYAT DEFTERİ’nin sayfalarını paylaştığımız gönül/kalem dostlarıma ithafımdır...