CEYLANLARIMIZI VURDULAR

Düşünüyorum öyleyse varım dedi.
Hâlbuki varım
Öyleyse düşünmeliyim, demeliydi,
İdrak etmeyi bilmeliydi.
Haz kalmazken heveslerde, renklerde,
Nasılda bin bir arzu, var yüreklerde.
İnsandan insana akıp giden,
Zamanın her diliminde,
Ayrı desenler çizilmiş insanlığın alnına.
Sonsuzluk yurdunu,
Kavramakta zorlanırken aklımız
Hasret gelmiş gidiyoruz her anına.

Aldatılmış, savrulmuş hayallerimiz,
Karanlık dehlizlerde,
Bir hiçliğe gidiyor savruk gönüllerimiz.
Kum tanelerine üstüne çizdiğimiz resimleri,
Fırtınalar yok etmekte.
Hakikat hayale,
Gerçekse masala çevrilmekte,
Hep bir arzu içimizde,
Hep bir ihtiras,
Koş ki yakalayasın.
Kaderimizi bağlamışız hiç olmayana,
Kafesinden boşanmış iştahlarımız,
Saldırıyor dört bir yana.

Batıl tasavvurların ağına,
Düştü minicik yüreklerimiz.
Bu ne vahşi çağ ki,
Bu ne vahşi zihniyet ki böyle,
Duygularımızı sersefil eyledi.
Ve duygularımız alay konusu olmakta,
Simsarların elinde insan gücü solmakta,
İşte bu yüzden gülistanlarımız harap oldu,
Bülbüllerimiz kurşunlandı,
Güllerimiz kurudu, emekler türap oldu.
Herkes kendi öğrendiği yanlışı,
Doğru diye ölümüne savundu,
Neden, neden demeden,
Bunu bir de ben düşünmeliyim,
Düşünmeliyim mademki varım,
Diyemeden dövündü ha dövündü.

İçimizde ki şımarıklığın hoyratlığı,
Hep bizim felaketimiz oldu,
Masum görünümlü zorbalıklar,
Ve aymazlık bize mubah gösterildi.
Gözlerimize bırakılmış bir selamın sıcaklığını,
Ve yaşamanın lezzetini,
Bize hep o beyaz günahlar unutturdu.
Mazlum kostümlerini,
Ne kadar da yakıştırdık üstümüze.
İşte böyle geldik bu günlere,
Hiç düşünmeden küstük neslimize.

Hep başkası kazansın,
Biz çalalım,
Elinden alalım,
Yiyelim dedik,
Bir simit çalanı hapse attık, taşladık,
Ama yıllardan beri,
Ülkemizi soyanları,
Halkımızı soyanları hep alkışladık.
Yazıklar olsun..

Muzaffer TEKBIYIK