* MARTILAR AĞLAMIŞTI *
Hep seni konuştum, sen yokken
İrinler akıtıyorsun ömrüme Gurbette, İzmir’siz geçen yıllarım Bütün şiirlerimi yazdığım koylar Şimdi, sensiz bir tutsağım, her saniye Sadece gülüşlerinden bir satır. Söyle, Nasıl anlatabilirim sana kendimi Aklıma o yalancı bakışların gelir Şiire dönüştürür kirpiklerindeki giz Bütün martılar ağlamıştı Üşümüş, ve yorgun gecelerimde Yaşam, avuçlarımda bir zakkum ağacı Gizliyorum kendimi tüm gezegenlerden. Açar, Mimoza çiçekleri bu sahilde Ve pamuk yüklü bulutlar iner Sisam’a Gün ağırırken, gemiler geçer uzaktan Seni yaşıyorum yeniden Eski bir aynada hep arıyorum yüzünü Ayrılıklarımıza yanık şarkılar düşürmeden Nasıl anlatabilirdim, sana düşlerimi. Nuri Dağdelen Özdere-İzmir 18/7/2005 |