YALNIZKEN OLUR HER ŞEYHayatın en ağır yükünü yüklenmişim sırtıma Adı ayrılık, Ki yaşamak başlı başına külfetken …… Ey karanlık sinsice çökme üstüme Cesaretin varsa akşamdan önce gel …… Tüm sokakların loşluğunda bir tek ben Yürüyorum sessizce yıkıntılarda Esintiler saçlarımı yalıyor uğultuyla Düşmekle düşmemek arası adımlarım Ve nedametinde isyanlarımın Gölgeden tetikler çekiyor parmaklarım Hatıralarım dökülüyor düşlerimden Kan revan ellerim Bildiğim hiçbir şey’e benzemiyor gece Dokunamıyorum inen tülsü siyahlığa En korkunç tuallerden fırlamış yüzler gibi gölgeler Kanıma işliyor Soğuk terler boşalıyor bedenimden Gel sakla beni ışıklara, Boğuluyorum Görüntülerden Ey yalnızlık sessizce sokulma yanıma Cesaretin varsa vuslattan sonra gel Kimsesizliğin ortasında bir tek ben Yıkılın tüm ördüğüm duvarlar Açılsın ufkum, doğsun yeni bir gün Heyhat… Yalnızım Ah yalnızım Sadece beni anlıyor Yalnızlığım. Zaten… Kimse istemiyordu benden başka Oysa yalnızlık Yaşama anlam katıyordu sevda kadar Yalnızken yollar uzundur tül gibi örter gece Yalnızken dökülür yıldızlar ellerinden Yalnızken duyarsın sessizliğin sesini En derinden Yalnızken düşünürsün Yalnızken ağladığın gibi Vuslat hayali yalnızken kurulur Ve ancak Yalnızken ölünür Yalnızlıktan Hüseyin AKOVALI |
Saygımla.