KAYBETMEYİ ÖĞRENDİM!..
Şiirlerim var
Kahır divitine batırıp batırıp Yazdığım…. Bilir misin? Kendimden bile sakladığım Sevdalarım…. Saplanıp duran sol yanıma Yarım kalmış kahve misali Falına küskün Falcısını özleyen Yalan da olsa duymak istediğim… Söyler misin? Yanımdayken bile uzaklara gittiğini görmek Sonra yana yakıla el sallamak sana Ve gideceğini bile bile tutmak ellerinden Sımsıkı…. Miladı saymak ayrılığı Yeni doğan hüzünleri Takvim yapraklarında Ve durdurmak saati…. Gelir misin? Sigarayı dudaklarıma Sensizlikten koymuyorum Yudumlamıyorum kahralosı kadehleri Hasretinden…. İkide bir sen çıkmıyorsun dilimden İnadına…. Ağlıyorum senden habersiz Gözyaşlarım yanaklarımda Siler misin? Umursamaz bakışlarında Vurdum kendimi Kurşuna dizerken nazarların Bir yavru ceylanı vurur gibi Ah ettim Sustum…. Bir sana sitem etmedim Yaralansamda…. Sarar mısın? Bittiğinde Bir dağı üstüme devirir gibi Gitmen yok mu? Kahrederden her adım atışımda Sağır-dilsiz kaldırım taşlarına Sokak başlarında bekleyen Sönmüş lambalar misali Kararırken ruhumda Eriyen mumlar misali Ben sensizim Bu başıboş diyarlarda Arar mısın…. “Seni bulmak isterken kaybetmeyi öğrendim!..” Ali ALTINLI – 13/07/2009 Saat: 00:26 |
Giden aramak istese de, bulamamak korkusuyla arayamaz.
Kaybetmeyi öğrenmek en doğrusu.
Duygu yüklü şiirinizi ve yazan yüreğinizi kutluyorum.