Yıl bin dokuz yüz seksen beş idi
Şubat dört olmalıydı ayrıldım senden
Bilirsin güzel İstanbul hiç istemeden
Aşıktım her şeyden önce sana ben.

O güzelim Sultan Ahmet camine Süleymaniyene
Ben minicik üç bebelerimle yollarında camilerinle
Kapalı çarşına biterdim eski Osmanlıca kitaplarına
Dalardım sanki salkım salkım sarı üzüm bağlarına.

Parkların mis kokulu havan yarardı bana
Ben zaten Marmaralı bendeniz Balıkesir`in Balya kasabalı
Beşiktaşın Ihlamurun yüksekten bakar denize
Ağaçların uzunca anımsatır memleketi kanımca.

Canım çeker kanım çeker her an seni İstanbul`um
Ben bir Allahın kuluyum sana ölesiye sevgi doluyum
Hayallerinleyim ya hep illâ yine de daha da derinlere dalmaktayım
Geliyor muyum yine sana hep sende mi kalmaklardayım
Karacaahmet beni yine bekliyor inandım anladım gayrı
Biter babaannem böylece bu uzun ayrılık kahrı
Bu ne sevdaydı ay İstanbul senden bana dünyanın en alâ hayrı.




Müfide DECDELİ
11/07/2009/Cumartesi
Saat:03/03/İZMİR