Ölüm gibi gidişler
Yedi bitirdi de kalanı,
Kayboldu isimler, mekanlar...
Sadece yüreğin derinlerinde
Bilinmez bir noktada
İnliyor bir garip
Ağlıyor kendince,
Silemeden gözyaşlarını
Hâlâ
Siper edip elini
Bakarak ufka
Umudu silmeden yüreğinden...
Oysa kayboldu
Her şeyi olan.
Oysa el sallamadı
Yüreğin maliki.
Oysa umursamadı
Acıların sebebi
Ve yürek hâlâ
İnadına mı sevdalandı ne?
Ağız dil vermezken giden
Gölgesine sarılır da kalan,
Sevda türküleri yakar ardından…
Bunca sevmek niye?
Unutanı unutmamak niye?
Tene mi kazındı,
Damara mı karıştı,
Tablolara mı saklandı,
Takvimlere mi yazıldı?
Neden kaybolmaz ki!
Neden silinmez ki!
Şimdi yel esse sessizce,
Tüm anıları sel alsa,
Toprak da açsa kucağını,
Gider mi onu almadan
Ya da bıraksa yüreğini
Emanet edip ona …
Alır mı ki!
“Hoş geldin.” der mi ki!
Der…
Yoksa
Mecnun ağlar mezarında
Gitse de Leyla’sı…
Kalan, pişmanlığına sığınıp
Yaşatır yüreğiyle yüreğinin
Bir vakitler kesişen duygularını
Ve karanlık gecelere
Savrulur aşk, yıldız diye.

25 Mayıs 2009, Ankara
SERAP HOCA