SEN YOKTUN ASLINDA
Ben yokum derdim her gittiğinde.
Bakıyorum da yine yoksun, kara gece. Ve uykusuz gözlerim gülümser sehere . Galiba gerçekten ben yokum aslında. Yine çok yalnızım kara gecede. Ve yine çok sensizim bu mabedde. Tüm ışıklar söndü bakıyorum pencerelere. Ve inanmaya başlıyorum, ben yokum aslında. Gönül telim çağlıyor derinden sessizce. Dinledikçe ağlıyorum tüm gece. Yüreğim tükendi,dilimde tek hece. Gerçekten ben yokum aslında. Sözcukler bitti anlatamadım kendimce. Artık sustum istemiyorum mendil bile. Yolun açık olsun dönme bir daha git güle güle. Şimdi oldu,anladım, sen yoktun aslında. BANUHAN HÜLYA |