Bitkiye kıyas
Sonbahar soyarken ağaçları,
Ağaçlar ne direndi ne utandı. Yüzyılların verdiği alışkanlıkla Kendilerine eğildi dalları. Soğuk geçerken tenimizin ırzına, Yine karşı koyamadık. Yüzyılların verdiği alışkanlıkla Hiç utanmadan üşüdük. O gördüğümüz son yazmış meğer. Ölüm geçerken ruhumuzun ırzına Aklımda ağaçlar; her biri çıplak Birbirine sokulmuş Bedenleri sıcak. Sonra ben Bir beyaz örtü üzerimde Kendine sokulmuş; yalnız Beden soğuk. |