Uzun, çok uzun bir yolculuğun son deminde halatları çözülünce yaşam gemilerinin, toprağa düşer beden ve o an yolculuk bitmiştir. Yavaşça döner sırtını tüm sevdiklerine ve o olur el sallayan bu kez sona ermiş bir yaşama. Bir nakaratın sözleri olur, gidenler bu yalan dünyanın limanından ayrılan son yolcusudur… (Babama. O şimdi bulutlar ülkesinde.)…

(O HEYBETLİ ADAMLARA. O YÜREĞİ KOCAMAN DERYALARA. GÜNÜNÜZ KUTLU OLSUN...)

Fırtınalı bir yaşam ezgisi şimdi kulaklarımda
İnceden bir ağrı, bulutlar ülkesinde şoktayım
Sırt döndü şiirlerim ruhuma, kayıplardayım
Bir beden daha düştü toprağa, ağıtlardayım.

Notaları silik bir şarkının deltasında yüreğim
Kesildi martıların çığlıkları, üşüyor bedenim
Kanaması boşalan bir hayatın tam içindeyim
Toprakları savurun üzerime, ölümlerdeyim.

Bir nabız daha pes etti yaşama, kırıldı aynalar
Yetim kaldı şarkılar, buz kesildi tüm dudaklar
Bu mevsim neden suçlu, ah üşütüyor sonbahar
Yanıyor bağrım, babamı da kaybettim dostlar.

İlmeklenmiş bir yaşamın çözüldü bütün bağları
Yorgun adımlarıyla aşacaktı, aşamadı o dağları
Sevdalı bir ülkenin adamıydı, geçemedi çağları
Tohumlarından ayrı düştü, öksüz şimdi ovaları.

Son bir sarılış bıraktı bedenimde, yüreğim lal
Damlalar yanaklarıma düştü, hayat hüzünü çal
Gövdem çürüdü, yüreğimde kaldı kırık bir dal
Ey hayat denen muamma, sen ki, sallanan bir sal.

Uzandı bir beden daha toprağa, bir fatiha şimdi dilimde
Huzurun limanına yola çıktı mavi sandal, babam içinde
Umut ne renk ey hayat, neden gizlersin en gizli yerinde
Boşalmış bir zembereksin işte, isyan öfkemdir yüreğimde.


Selahattin Yetgin