Ondört yıldan beridir bekledim, müşteri gelmedi,
Altı ay oldu göründüm, kimse beni görmedi...

Yirmiyedinci hafta da işler yine kesik,
Hani, doğru idi, meslek; Altın Bilezik!...

Sorma esnafa: Bugün, işler nasıl?
Bir anlatır ki, derdini sana; tıpkı fasıl...

Sab’rın, uzayan sesi gibidir esnaf,
Mümkün oldukça yapmamaya çalışır; gaf...

Kazandığı da elinden alınır, olursa esnaf çok saf,
Günler geçer, derdini anlatamaz kimselere. Çekilmez oldu; masraf...

Tamamını, unuttu; yevmiye’nin yarısına KÂF’,
Yine de şük’reder Rızkına, etmese bile siftâh...

Mutlu görünmeye çalışır, birçoğu eder hatâyı af,
Suskunluğuna bakma, bir konuşur ki; ağzı eder lâf...
---
Görmüştür, ustasından terbiye, görev ise; korksa da biner gemiye!
Son günleri olur bîtab, dermanı kalmadı; bitti- biteviye...

Sen al gönlünü esnafın, de ki; eline sağlık,
Kalmaz yılların yorgunluğu, üstünden kalkar o ağırlık...

Para ne ki?... bir el kiri gibi, Müşteri de bırakmamalı edebi,

Olmaya görsün, elden- ayaktan esnaf,
Sakat gözü ile görülmeye başlanır; saf...

Elinden yedin; Keşkül ve Tavukgöğsü’nü,
Yıllarca hizmet etti, sıkıntılara gerdi göğsünü...

Bakma! O, değerli insandır, git gönlünü al,
Gönül almak gör bak, ne kadar da güzel...

Elinde bastonu, izler; o eski müşterilerini,
Gözler’ yorgun, bekler; Selâm verecek birilerini!...

O kişi; dönse, o eski günlerine... gençliğine,
İnan ki, Müşterisine; bütün ömrünü, verirdi yine.

Kadir Yeter. TRABZON.