SON-UM
Yorulmuş sözlerin çok
Gözlerin yalanlardan yıpranmış sanki Bir bitiş tasarlamışsın kendince Ve inanmışsın,her sonun bir başlangıç olacağına… Umut sigarasını tüketmişsin Sadece kabı kalmış… Bide söyleyemediğin yarım kalan sözler Cebinde geriye kalan… Her acı biraz daha acıtmış canını Korkmuşsun ama haykıramamışsın Hayat treni sürüklemiş durmadan seni Son istasyonu beklemiş durmuşsun… Herkes düşman olmuş sana Her cephede kaybetmeye mahkum bir rol çizmişsin Zamanla aynalara da küsmüşsün Yansıman ürkütmüş seni… Birkaç kalp ağrısı yaşamışsın Yaraların başka yaralara gebe olmuş Her defasında yeniden başlamak istesen de Elinden tutan olmamış,yokluğun sokaklarında Umut dolu bir rüya görmek istemişsin -Aslında yaşadığının rüya olduğuna inanmışsın- Bunu bir kurtuluş olarak düşünmüşsün Ama zamanla rüyalarında ellerinden gitmiş Tek başına çırılçıplak kalmışsın… Virane bir yokluğun üstüne kurmuşsun hayallerini -Bitti işte- diyip veda rüzgarına kapılmışsın Varlığın yokluğunla boy ölçüştürememiş Tek isteğin yaşarken son sözcükleri Rüyalarında gördüğün o –hoşcakal- sahnesi… Üç aşağı beş yukarısında duruyorsun hayatın Acelen yok… Bekliyorsun prangalanmış bir yazgıyı Yaşamak umurunda değil aslında Sen bir sonu bekliyorsun… Kendi kaleminle yazmadığın bir oyunda Perde kapanırken son repliklerini okuyorsun…. |
saygılarımla..