sustum...

bekleyişimin ismi senmişsin...
çok uzaklardan sevmiştim
... görmedin ki hiç!
sevgi sözcüklerinle
beni götürürken cennete,
sustum sadece...
derdin ya hep;
"korkuyorum kaybetmekten"
ben de korktum "kaybedilmekten"
işte o yüzden sustum...

konuşursam sanki bozulacak gibiydi
büyüsünden kurtulmamak
seni sensiz yaşamamak içindi...
sustum...

duymadın hiç çığlıklarımı
haykırışlarımı...
küçücük bir çocuk vardı
içimde saklıydı,
o hep ağladı...
yine de sustum...

hissetmedin ama
nefesim kesildi coğu kez
nefesin hayat verdi bana
bilmedin ama...
sustum...

fakat; görebilirdin aslında
okyanusunda boğulurken
hayallerimin zerre zerre yok oluşunu
suda dağılıp kayboluşunu engelleyebilirdin sen!
sustum...

kıyıya vurdum...
paramparça bedenim,
çulsuz kalbim ve bomboş ellerim...
herseye rağmen;
susabilecek kadar sevmişti küçücük yüreğim...
sustum...

sen giderken başka satırlara
başka sahillerde dalgalanmaya
sana "gitme" diyemeyecek kadar
"seni seviyorum"u dillendiremeyecek
ve "sensiz olamam"...
"yapamam"...
"hayır...bırakma!"...
söyleyemedim yine...
ve beynimde yankılanan çığlıklarımla birlikte
sanki his yok gibi, delicesine sustum...

oysa; belki anlarsın diye susmuştum
belki bakarsın gözlerimin içine diye..
kim bilir görürsün sevgimi belki
sadece....
sustum işte...!

şimdi gidişin gözlerimde...
ellerimden tutmadın, veda bile etmedin ya
haklısın aslında...
aşk’a veda edilmez!
o terkedilemez...
sustum yine...

belki bir gün dönersin
kayalıklara vurmadan önce...ben...
tutarsın hayallerimi
ve boşluğa düşürmezsin belki de...
sustum işte..!

elime dokunsaydın;
kalbimin titreyişiyle sarsılırdın!
bırakamazdın asla...
biliyordun...
sustum...!

arkadan bakıyorum
gidişine... yürüyüşüne...
el sallıyorum...
veda ediyorum gölgene...
susuyorum...

son kez susuşumda
bir avuç toprağa gömülüyorum yalnızlığımla...
ve çaldığın kalbim yerine
kocaman bir kalp resmi yapıyorum,
hiç acımadan!
dostlarım gülümsememi bekliyor
oysa donuk bir ifadeyle bırakıyorum herşeyi, seni...
emanet ediyorum değerlimi, en değerlime...
ve susuyorum yine...

gülümseyişimin ismi senmişsin,
öyle derdin hep
ve ben adınla süslerdim küçük dünyamı
rengârenk kelebekler çizerdim koyu karanlığıma,
şimdi hiç utanmadan şuh kahkahalar atıyorum içimden
onlar bırakırken bedenimi toprağına
seni gömüyorum o en koyu karanlıklarıma...
belki hâyâsızca ama...
eksik olan hayallerimi sen yaşatırsın...
yine...
delicesine sevdiğim için değil
terkedilişim artık umrumda değil!
sebepsiz susuyorum
ruhum benimle değil...
son kez hayal et sevgilim...
çünkü son kez susuyorum...

şiirinizin başlarındaki,ben/sen leri sildim,okumak daha hoş oldu anlam hiç bozulmadı.Zaten şiirin sonlarına doğru
siz de sen/ben leri kullanmamışsınız..
ukelalığım için bağışlayın..şirinizi değerli bulduğum için di çabam
selamlarımla...saygılar..sağlıcakla kalın.