EsKiMiŞ BaVuL
perdelerini kapatır hayat
özürsüz bir yolculuğa çıkar nereye,nasıl ve kiminle gideceğini bilmeden arka koltuğun camına yaslanarak buğulu gözlerle son bir defa bakarak belki çocukluğuna gider... bir otobüs yalnızlığında ve bulutsuz gökyüzünde deli bir maviyle eskimiş bavulundaki düşleriyle, ıslak gözlerle çekip gider. |