Hezeyanmavi gemilerim var dönüşsüz uykulara ve vazgeçilmez göğüme buruksu dokunuşta kan kokusu çıplak fikrimin seyrekleşen yeşermesi unuttuğum zamanın dilde kalan kefi kurduğum kentte büyüttüğüm ışık eksilttiğim insan gölgemin kabusunda ömrün tınısız sevdası az kalmış kirletilmesine masum gün ışığının bak tek tek çekiliyor sesler yol tenha sanrı hangi cadıya akan düşüncemde ter öylesine bir akşam hezeyanında kendi içimi görme korkusu Mehmet Bardakçı Alaz, Yaz sayısı,10 |