Duy/arsız
Ak sâhifeli kara günlük
Beyaz kalemle mi yazıldı siyah? İşit beni duy/arsız! Her söz, köz olmalıydı... Yakmalıydı sîneyi her gün/âh Arınınca ardan... Katlettim utanmayı Zûlldür gâyrı kırmızı Duldur artık aynalar Giyindim siyahın en koyusunu Üstümde gölgeden bir libâs Yüzüm gölgemden iktibâs Gizlendim en kuytu gizlere Bağırdım ardımdaki izlere Her adımım işaret fişeği Lâl olmuş dile inat, susmuyor ayaklarım... Ebter bulutlar altında, Yağmur bekler h/ârım Hava... İç gecesi kara. Çarpsa da ümit şimşekleri... Aydınlatsa da ufkumu bir lahzâ Bilirim... Sonrası yine karanlık Anladım ki.... “Kabuk bağlamaz bu yara” Emre Çam |
Emeğinize, yüreğinize sağlık.
Sevgi, saygı ve selamlarımla.
Hoşça kalın…