YALNIZ ADAM
En kuytu köşelerde ruhuna pusu kurmuş
Yolunu gözler hazla fırsat kollar ıssızlık Ya ölüm tattıracak ya yaşanmamış rüya Ah garip nere gitse ille orda yalnızlık Saçları darmadağın sakalları bir karış Gözleri gaîblerden bir davet bekler gibi Ancak sonsuzda biter bu büyük sefil yarış Pul pul dökülür ömrü herkes sanar konfeti Bir sihirli el kalpten silse derdi hüzünü Ansızın ve yavaşça kalksa başındaki dam Bilirim ki hiç bir şey güldüremez yüzünü Kalabalıkta bile yine hep yalnız adam (Kadıköy / İstanbul - Şubat 1975) Zekâi BUDAK |