SIĞINTI
Hayat denen toprağın susuz çoraklarında,
Her gün bir başka engel aşar durur sığıntı... Düşünür de kendince ömür duraklarında, Gülmeyen tâlihine şaşar durur sığıntı... Gariplik nakşı işli açan her söz gülünde, Bir küçük ümit arar sanki yangın külünde, Zaptolunmaz isyanlar kabarınca gönlünde, Kendi içinde dolar, taşar durur sığıntı... Ağırlaştıkça şartlar tüketir mecâlini, Söylemez, söyleyemez kimseye melâlini, Unutunca bazen de acınacak hâlini, Çocuk gibi şımarır, coşar durur sığıntı... Kaybolan gülüşünü rüyâlarında bulur, Nefes nefes mutluluk, coşku, heyecan solur, Gece bitmesin ister, uyanmak kâbus olur, Düş bahçesinde seker, koşar durur sığıntı... Gözü yok hiçbir şeyin miktarı, sayısında, Sorsan belki de daha ömrünün mayısında, Hiç tutunamadığı hayatın kıyısında, Bir eğreti duruşla yaşar durur sığıntı... Hicran Seçkin |
Okumaya çok geç kaldığım enfes bir hece şiiriydi.
Güçlü kaleminizi ve duygu dolu yüreğinizi gönülden kutluyorum kardeşim.
Selam ve dua ile...