Seni dağlar sakladı
ateşten köyler seni toprak kentler
Ele vermezdi havalanan kuşlar
anmasaydın babı-ali yokuşunda adımı eğer

Çocukların taşıdığı cinayet haberleri
birbirine bağlamazdı kentleri
Çığlığını alıkoyduğunda devriyeler
acımazdı annenin narenciye kokan elleri...

Beni sokaklar sakladı
tozlu duvarlar, yüzyıllık çınarlar
Ele vermezdi sığındığım o rüzgar
sen olmasaydın uğurladığım gemi

Üşümezdi annem, öldüğünde babamın gözleri.
Ben olmazdım son kalan
kimsesiz avlular, solgun koğuşlarda
anılar gibi kokmasaydı ufuk çizgisi...


Sıkıca sardığında zaman gül oyalı bir mendili
kültür parkında yaktığımız son sigarayı düşün
kokladığımız kitapları.
Bir şişeyi üçe böldüğümüzün hatırına,
Kişiye ne kadar yakınsa gölgesi
orada bekle bizi, dönemesek de, bil ki
seni seviyoruzdur bu
ölümden sonraki hayat misali...

Dilan Özinal’a