hüzün.. benim rengim, mevsimim, en güzel halim.. vazgeçemiyorum onun o kekremsi tadından..

aşkla ve umutla kalın siz yine de..

KAYBOLMUŞ BİR KENTİN ESKİCİSİ

kaybolmuş bir kentin eskicisiydi
makineleşmeye karşı duyguları topluyordu
kaybolmuş bu kentin sokaklarında
torbasında umut
torbasında ,insana dair ne varsa

yalnız değilsin eskici
bir sabah güneş doğar
sevgiden tuğlalarla
yeniden kurarız bu kenti

bu kent yorgun düşmüş bunca acıya
yeni bir güne başlıyor umarsızca
bir tek eskici duşmüş yollara
torbasında umut
torbasında, insana dair ne varsa


DENİZ KOYDUM ADINI

Nerde kendini bilmez çocuklar
Bir sabah öylece çekip gittiler
Çınladı alkışlar kör sokaklarda
Yankısı kime kaldı
Deniz koydum adını
Kederi bende kaldı
Uzak köyler kurdum birbirine
Denizine aldandım
Acının surlarında ateşler yaktı
Vuruldu şehirler soluksuz kaldı
Kendine çekildi bütün zamanlar
Gölgeler orda kaldı...

Çılgın zamanlarda yaşamak bize düştü..ölümün acımasızlığı her zamankinden beter. Gidenler. Gelenler. Düşenler. Ah , zamanın sonsuzluğunu anlamayanlar. Düştük yola; güzel şeyler bulmak umuduyla ışıklarıyla büyük şehirler yol oldu bize iz sürdük yalnızlığa.
Çok renkler vardı...Çok biçimler, çok isimler...Çünkü kutsanmış doğrular yoktu. Yani, Tanrı bizden uzaklaşıp o sıkıcı mutlaklığa kavuşmadan önceydi. O zamanlar herkes, herkesin başka bir doğrusu olabileceğini anlardı. Yerle gök arasında her şey kutsaldı: Kuşlar, ırmaklar, dağlar, ağaçlar, güneş, ay, her şey...Ve tabii insan...Ve deliler...Ve hatta böcekler (...) Dokunurduk onlara, giderdik ziyaretlerine, kızardık belki tepkisizliklerine...

...

Notlardan..........

çok teşekkür ederim bu güzel yorumunuz için..

sevgiyle kalın..

teşekkürler..

teşekkür ederim şair..

teşekkür ederim ablacım:)

teşekkür ederim..

teşekkür ederim şair..