MAHREMİYET adlı şiirimin devamı niteliğindedir.

Bir aşk’ın son nefesini sakladığımdandır susuşlarım,

Konuşamıyorsam eğer,

Anlatılamayacak kadar acıtılmış olmamdandır..

Susuyorsam eğer,

Yüzyıllardır içimde taşıdığım o kadim aşk’tandır,

Yıllandıkça büyüdüğünden,

Eskidikçe atmaya kıyamadığım olmandandır..

Anlatılmayacak olanların hepsini yaşadığımdandır,

Ayıptır çünkü günahtır!

Anlatamadıklarımdandır..



Aşkla inatla,

Susuyorsam eğer,

İçimden kopup gelen bütün fırtınalara rağmen,

Savurmak istemeyişimden,

Son öpüşten artık o nefesi vermek istemeyişimdendir..


Susuyorsam eğer,

Gözlerini gece mavisi kılan bulutlara kıyamayışımdan,

Ve ağlarsan eğer konuştuğumda,

Her damlada boğulacak olmamdandır,

Korkumdandır..



Susuyorsam eğer,

İhanetini kelimelerin karşılayamayacak olmasındandır,

Yediremeyişimden,

Kalbimi ortadan öylesine ayırıverişindendir..



Konuşamıyorsam eğer adını duyduğum her mecliste sıra bana geldiğinde,

Yeni bir savaşın başlamasındandır içimde..

Ağzımda sakladığım o nefes için,

İkilemlerimdendir..

Öldürmeli mi ?

Yaşatmalı mı hükümlerindendir..

Sendendir yalnızca..

Sustuğum kadar acıtmaz çünkü seni biliyorum..

Sustuğum o an’a kadar mutlusundur,

Sustuğum kadar seninimdir çünkü,

Zamanın bize ayırdığı o dilimi uzatmak istememdendir,

Korkularındandır;

Onları yaşamana kıyamayacak olmamdandır,

Sustuğum o an’a kadar bu aşk’ın yaşadığına inandığımdandır..



En kadim aşk için en büyük acıları besledim yüreğimde hep,

Susuşlarım;

Seni herkes gibi sevemeyişimden

Ve bir kalemde silemeyişimdendir..



Susuyorum..

İnatla, aşkla!

Gittiği yere kadar,

Susuyorum..