Uzaklardaki bir Çukurova köyünde,
her türlü sürprize açık bir ayda,
haziranda,
sıcakların dayatması bu topraklarda doğan,
yurdun hamuruyla yoğrulmuş,
yazıların kurak atlaslarında
B plansız ve çaresiz yaşayan hasta adamların,
iklime direnişinin
geçmiş tüm hafızasının simgelerini
silmeye çalışırken;
onlar,
kentlerin mutluluğunun resmini çizmekle meşguldüler;
Beyaz peynirin ve kavunun tadını özleyen,
Avrupai mülteci masa kahramanlarının
tam pansiyon yaşamlarıyla karşı karşıya.

Onlar, memleketini seven,
bu ülkenin akıbetini her gün düşünüp korkan,
sessiz mutsuzlardılar ;
Her yaz yalnız bırakılsalar da güneşle mücadelede ,
memleketini sevmeyen mutsuzlardan olmadılar.

Oysa,
hepsi bir tohumun yarınlarına güvenerek yaşıyorlardı,
binlerce yıldan bu yana
tutunarak acılarına .

Hiç bir kız çocuğu,
saçına çiçek takmadan yazılarda ,
örselenmiş söz yığınları bırakarak dudaklarında,
konmadan göçtüler
gün batımı buluttan buğulu gözlerini
yatırarak ıraklara .

Egolarını şişirmiş,
içlerindeki ötekilere
ve hatta kendilerine yönelik
nefret anını yaşayanların
güzelim topraklarda duyulurken
ağalı beyli kahkahaları,
aydan gelmiş yaratık muamelesi gördüler
yazının adamları ve kadınları.

Her zaman farkındaydılar aslında ,
kendilerinden çok şey alan toprağın
aslında bir çok şey verdiğinin.
Evet hiçbir şey göründüğü gibi değildi;
şer ittifakı görünümlü
örgütlü çetelerin
karşılıklı nezaket ifade eden
küçük acıma yardımları gibi.

Bütün bunların sebebi
kolektiftir kolektif
ve en büyük sorumlusu da
filozoflardır filozoflar.
Onlar ki,
yüzyıllardır yorumladılar dünyayı ,
ama değiştirmediler
ve hatta denemediler bile
değiştirmeyi;
mavi çocukların şarkısı da uzun sürünce,
kış yorgunlarının
yazlıkta ki hayalet evlerinden biri oldu dünya ;
hem yaz hem kış kapalı üstelik.

Her saatin her dakikasına ,
her dakikanın her saniyesine
emeğini katıp alın terine ,
iş , emek ve özgürlük aşkına
elinden geleni değil
gelmeyeni de yapsan
ve hatta ejderha olsan,
toprakla yaşam arasına sevmeler sığdırsan ,
kırmızı topraktan yazılarda
düşlere kapılmadan düş kursan da
değiştiremezsin artık dünyayı ;
emperyalizmin,
kendine dönük yüzünde uygar,
dünyaya bakışında ilkel ,
tarih kitaplarında
acımasızlığın ve vahşetin doruğundaki imparatorluğu
dize getirilmedikçe.

İlk tohum toprakla buluştuğunda,
toprakta ki ilk devrimin
kalp atışı filizler olgunlaştığında
kaplayacağı alan kadar ötede,
kardeş filizlere kucak açıp,
hepimiz kadar güçlü olamayan hiç birimizin
dozu kaçırılmış bağımlılıklarının,
baskıya en açık tarafından giren ,
var oluş felsefesinin devrimi diye yutturulan
karmaşık ,
reform diye sunulan
çökkün ruh halinin ,
o kuru umutsuz halini
bir kalemde silecek dostluklar kuracak;
kurulan dostlukların getirdiği
mavi dip dalgasıyla,
görünen her şey,
özgürlük ve biz olacağız.
Düşmanlıkların,
ihtirasın ve kinin
canı cehenneme diyeceğiz.

İşsizlik ve yoksulluğun
çığ gibi büyüdüğü,
emekçilerin alın terlerinin soğumadan çalındığı,
emperyalistlerin eseri
küresel ısınmanın
dünyayı yok ettiği bu zamanda,
gündemin değişken histerileri içinde
hafife alındıkça ağırlaşan sorunlar,
gökyüzünü griden siyaha çalıp
patolojik umutsuzlukları
bir kanser gibi dünyaya yayarak,
uyuyan suyu dahi ateşte kavuracaktır.

Bütün bunlar kollektif sorunun
kolektif sorumluluğunu gerektiriyor;
geçmiş yıllardan süzülüp gelen bütün serzenişler
ve efsaneye dönüşmüş dürüstlüklerle.

Anlatılması güç ama
kişisel olmayan duygular bunlar,
kente 40 km mesafede ve 40 yıl uzakta .
Doğduğum köyde ….