Unutulmaz bir gündü o günün akşamı,
Sen ve ben,..bir de İstanbul..
Mavi denizle bütünleşirken, mavi yeşil gözlerin,
Dedin ben; Van kedisi miyim?..
Şu esprin olmasa çekilmez birisin,
Aslında canım sen çok tatlı birisin..

Gezerken sahil boyu, Eminönü, SultanAhmet,
Gökyüzü pürüzsüz, ay ışığı altında sıcak hava,
Deniz dalgasız, balık ekmek satılırken sandallarda,
O ışıltılar altında ve sen yanımdayken,
İstanbul’un gecesi bir başka güzeldi..

Hiç tatmamıştım özlem duyduğum böyle geceyi,
Sen oldun canım sebep, mutluluğumuzla bütünleşerek..
Eminönünde yürürken, o fırsatla tuttuğunda elimi,
Yaşadığın mutluluğun coşkusu, inan güldürdü beni..

Dedin; bu eli nice cabalar sonucu yakalamışken,
Bir daha bırakır mıyım hiç seni?..
Dünya benim, ölsemde artık gam yemem,
Bu mutluluk bana, artık bir yıl yeter..

Bir çocuk gibi coştu içimizde tüm duygular,
Nice uzun yol yürüdük, hiç farkında olmadan..
Dünya değil umurumuzda, ebedi böyle kalsak,
Yaşadığımız İstanbul gecesi Hep o saflıkta,
Geçmiş rüya değil, daim gerçekte yaşansa..