Gün, büyütür acıları...
Yüreksel –ı-sı(ğı)nmanın donuk zirvesinde teslimiz
Duyguları gemleyen onurumuza; Köle zincirlerini astık boynumuza. Özgürlüğe kucak açan anların her keresinde biz Yalnızlığı sardık koynumuza… Yılgın değildi göz bebeklerimiz Kör inat süvarisine teslim olan dillerimiz Özlemlerimiz yarıştı an be an Vuslata izin vermedi hain zaman Hâlâ aynı sancıyla kanayan Yürekteki dil -k-irini süpürsün artık ellerimiz. Kaç (z)aman geçti bilinmez ki Bitmeyen arzuların dingisi mahşere belki Mavilere boğulduk, gurur selinde Lav yüklü anlamsız inat; ahirinde, ezelinde Çığlıktır bu mahzun serçenin sessizliğindeki… Zaman her şeyin ilacı derler Dinler mi hiç alamaç yürekler Gün büyütür acıları Ten çatlar, çare-siz- nehirler Volkan olur yürek sızıları. 16.04.2007 |