Saygı değer Ayşe hanım;

Bir çocuğun gamzesinden
Gülücükle, kirpik çaldım
Bulutların tozunu, yağmurlarını
Güneşin doğuşunu, başakların sarısını
Çıplak insanların umutlarını
Kahve çekirdekleriyle harmanladım
Bir tatlı kaşığı şeker serpiştirdim
Kısık ateşte pişirdim
Dumanını mavilere yolladım
Kimse tebessüm etmeyince
Anladım ki yalancılığım düşmüş dillere...

Bir şiiri mümkün olduğu kadar kısa tutarken, mümkün olduğu kadar duygu yüklemek maharet ister.
Şiirinizi dikkatli bir şekilde inceledim, Tabi bu da şiiri bir kaç kez okumamı gerektirdi... Duygular mısralara ustalıkla taşınmış. ve şiirin bütünlüğüne olan hakimiyetinizi kutluyorum. Pek çok yorumumda belirttiğim bir husus vardı. Bu tip duygu ağırlığının kendini hissettirdiği şiirleri bekleyen bir tehlike var diye. O tehlike de şudur: Şiirin bazı mısraları aşırı duygu yüklenimi ile donanırken bazı mısralar duygu yoksunu hatta içi boş sıradan cümlelere dönüşür. Kafiye ve hece sayısını tutturmak uğruna bazen duygu fakiri mısralar şiirde yer alır. bazen de hiç gereği yokken zorunlu olarak şiirin akıcılığını bozan ekler istenmeden ilave edilir...
Şiiri yazanın bilgi birikimi ve tecrübesinin yanında; ayrıca doğuştan da gelen sezgi ve var olanı daha iyi bir şekilde ifade edebilme yeteneği gerekir. Şiir hiçbir zaman şairi hükmü altına almamalıdır yoksa kendi kendini yazdıran bir şiir ortaya çıkar ki böyle bir şiirde bu yapısını şairin bütün çabasına rağmen gizleyemez. Şiirin ilk giriş mısraları şiirin tamamını okutacak şekilde davetkar olmalı, son kıtalar, özellikle final mısraları da kendini unutturmayacak bir donanım ve fonetiğe sahip olmalıdır.
Bütün bunlar göz önünde bulundurulduğunda:
Şiir üzerindeki hakimiyetinizi ve şiire yön verişteki ustalığınızı kutluyorum... Sonuçta nefis bir şiir ortaya çıkmış. Beğenerek ve saygı duyarak okudum.
Her şey sizin ve sevdiklerinizin gönlüne göre olsun.

Bu içten dizeleri Yazan yüreğin Kalemi daim olsun..Mutluluk yüreğinizden tebessüm yüzünüzden asla eksik olmasın...
Sezai Binici/umut_adam/Erzurum..
Saygılarımla