AnneciğimYüce Rabbim lütfûna, seni kılmış vesile, Sen de oldun oğluna; anne, bin heves ile. Sen bana canından can, kanından da kan verdin, Ben karnında uyurken, bilmem nasıl severdin. Ben bebekken evlerde, ne ışık, ne su varmış, Rüzgar bir yandan girer, diğer yandan çıkarmış. Bir ben miydim, biter mi, köylük yerlerin derdi? Bunca telâşa acep, gücün nasıl yeterdi? Demek, anne olunca, zorlar kolaylaşıyor, Demek, annelik azmi, her engeli aşıyor. Belki, hiç uyumadın, ateşim biraz çıksa, Uykuyu haram saydın, benim gözüm açıksa. Kim bilir, kaç geceyi, dualarla geçirdin, Kim bilir, ilâcımı, ne dilekle içirdin. Doğruluğu öğrettin, bana sen amelinle, Kimseyi incitmedin, ne dilin, ne elinle. Bilirim, titrer hâlâ, benim için yüreğin, Bilirim, sen annemsin, son nefesime değin. Ne zaman görsen beni, bin şefkâtle bakarsın, Zerre şüphem yoktur ki, sen en hakiki yarsın. Elli yaşımda bile, kucağını özlerim, Nur yüzünü görmeden, huzur bulmaz gözlerim. Gül sesini duyunca, yüreğim tazelenir, Ben de bilmem inan ki, bu duyguya ne denir. Şu akıp giden zaman, sana keder vermesin, Yüzündeki tebessüm, asla sona ermesin. Sana olan borcumu, tasvire umman nedir? Hakkı ödenemeyen, biri varsa, annedir. Rabbim, nasıl ödesin, bu kulun bu minneti? Annelerden daha çok, kim hak eder cenneti. 6 Mart 2007 Veli BOSTANCI |