ANACIM
Ana, kalbine muhtaç, sanma ki hiç yanmadım
Hiç mi hastalanmadım, hiç mi seni anmadım Nice el okşadı da, hiç birine kanmadım Anacım sana hasret, sanma ki hiç yanmadım Kollarında salladın, uyumadın uyuttun Her cefama katlandın, ve nihayet büyüttün Doğru yolu gösterdin, cahil idim eğittin Sen yarattın beni sen, bu halimle doğmadım Küçük iken şımardım, seni zahmete attım Tatlı ninnilerinle sıcak göğsünde yattım Yâr diye seni bildim, sevgiyi sende tattım Aşkın kalbimi deldi, ilâçlarla onmadım Kimse anlamaz iken sen anlardın dilimden Hiç şikâyet etmezdin o en huysuz halimden Okula da götürdün tutup minik elimden Şefkatin nasıl haz ki, ana sana doymadım Her ne yapsam ödenmez anacım senin hakkın Sensin beni en seven, sensin bana en yakın Asla şüphen olmasın, şuna inan ki sakın Kalbimdeki yerine başkasını koymadım (Temmuz 1974 - Acıbadem, İstanbul) Zekâi BUDAK |
Her cefama katlandın, ve nihayet büyüttün
Doğru yolu gösterdin, cahil idim eğittin
Sen yarattın beni sen, bu halimle doğmadım"""
SON DİZE
Sen büyüttün beni sen, bu halimle doğmadım...
olamaz mıydı acep dedim.
Çünkü yaratmak ALLAH'a mahsustur ancak