Avcılığa soyunuyor cesur yüreğim
Uçsuz bucaksız loş bir ormanda olmalıyım
Tam tekmil giyinmiş
Her ihtiyaç yerinde.

Kurt çıkar mı karşıma?
Ya tilki?
Davetiyem var onlara
Haydi hodri meydan.

Belki de cüsseli bir ayı diker gözünü gözüme
Davranırım hal yoluna
Ya hu illâ da şu ayıları
Olağan üstü bir hazla
Severim ben be
Neyse ki onun gözü aç değilmiş gibi
Sıyırdi tehlikeden hem kendini hem beni.

Sapanım vardı
Yedi yaşlarımda
Kardeşimin armağanı
Şimdi yok kardeşim
Yirmi sekiz yaşında öldü.

Sapanım da çoktan kayboldu
Kime yaradı?
Nasıl da cesur kullanırdım sapanımı
Ama hep taşa atardım taşları
Bir kuş,keklik vurmadım hiç
İllâ cana kıyacak bir mahluk çıkarsa karşıma
Benden hakkını alır ama.

Avcılık ruhum iyiden iyiye kabarık
Ben ölesiye aşığım doğaya
Kuşa dağa taşa
Yılana hatta.

’Ava giden avlanırmış’ denir ya
Lâf o
Zor
Avcılık ruhum kabarmış
İçimde efkâr
Hani medar.




Müfide DECDELİ/İZMİR
01/Mayıs/2009/Cuma/Sa:15/40