SÖZ VERMİŞTİN BANASöz vermiştin bana, Yanımdan hiç ayrılmamaya. Dökülen her gözyaşımda, Her duamda canımda, Yanımda olmaya, Kan kustuğum anlarımda Hiç umudum kalmadığı zamanlarımda. Ardımda bıraktığım tüm mutsuzluğumda, Kara yazgımın son durağında, Başucumda kalmaya. Anam, babam, bacım, canım, Can yoldaşım olmaya. Söz vermiştin bana, Yanımdan hiç ayrılmamaya. Biliyorum, af dilemek artık boşuna, Suçluyum, çare değil, Ağlasam da gözyaşlarım boşuna, Sen giderken irinlerim boşaldı yağmurla toprağa, İdam ettim, kendi ellerimle bindim ölüm sehpama, Geçir boynuma yağlı ipi sende as ne çıkar, Yanımda sen olmadıkça. Söz vermiştin bana, Yanımdan hiç ayrılmamaya. Hiç ayrılık yok derdin, Gülerdin ağlamalarıma, Ölüm var vazgeçmek yok derdin Usulca sarılırdın boynuma. Söz vermiştin bana. Can damarım da bir kesik, Yüreğim parçalanmakta, Kan kaybediyorum sen olmadıkça, Gel de kurtar beni, Yaşayamam bu sonsuz ıstırapla. Ölüm bile senin elinden güzel olurdu, Sen yanımda olduğunda. Söz vermiştin bana, Yanımdan hiç ayrılmamaya. Allah’a dualarım hep senden yana, Son arzun ne deseler sorsalar bir gün bana, Yine sen olurdun son nefesimde dudaklarımda. Söz vermiştin bana, Yanımdan hiç ayrılmamaya. Ayşe Manav |
Bis "söz"ün ihlalinde ortaya çıkan şiir; nasılda anlatıyor bir "söz"e, duyulan güven ve samimiyeti... İnsanı, insan yapan değerlerden arındıkça, kopuyoruz bire birer... Sevgiler