SEVİŞ(ELİM)...
Çıkar gömleğini
İliklerini çözme! Yırt bütün düğmelerini Odanın beyaz ışığında, perdelere gölgen düşsün Göster bana, içinde biriken tüm zerrelerini Boynundaki gümüş kolyen kalsın Sevişirken yüzüme tuzlu terin ordan damlasın Bırak tüm endişelerini Bırak tüm zıt fikirlerini Unut kim olduğunu, kimliğini Sevişirken hiç birinin hiç bir önemi kalmasın Parmakların amaymışsın gibi beni arasın Yer beton olsun, gök kırmızı Unutalım o an, dünyayı ve zamanı Fazla oyalanma, saçlarım ağlamasın Topuklarıma kadar soy tenimi Benden öteye, başka bir ben kalmasın Son katına kadar sen de soy bedenini Dokunmadığım başka bir sen olmasın Sonra... Şehrinen yüksek salıncağında sallanalım Sonu gelmez bir uykuya dalalım Seneler uçup gitsin, ama biz hiç uyanmayalım. APRİL, 25 2009 |