Bir hüzündüm.
Ve çalışma saatlerim bilinmiyordu
Aklımın çalışmadığı saatlerde
başlıyordu mesailerim.
sen gidince alıyordum silgisi ucundan büyük kalemi elime...

Bir şarkıydım
ve nakaratım bilinmiyordu.
aşk olmayınca sözde kalmıyordu
söz olmayınca sen.
herkes istediğini söylüyordu
enstrumental takılıyordum...

Bir oyundum
ve kurallarım bilinmiyordu.
her çocuk gibi oyuna alınmayı bekliyordum,
tek ayak üstünde
Alınmıyordum,alınmayınca oyuna.
ve ağlıyordum
şakayla karışık...

Bir ödevdim
ve konum bilinmiyordu.
Seni sevmek zannediyordum,
gösterdim kendimi
geçersiz sayılmıştım
Hiç bir şey yapmamıştım çünkü
sadece adımı
düz ,çizgili bir kağıda...

Bir çocuktum
ve sen ağlattın.
Bir savaşmı ağlatırdı daha çok
yoksa bir oyuncağın alınmasımı elimden.
En çok sen gidince ağladım,
ne savaşın gelmesi
ne de oyuncağın gitmesiydi beni üzen
savaş nasıl olsa gelecekti
ve sen nasıl olsa gidecektin
ben inanmasamda...
ağlasam da...

Bir odaydım
ve duvarlarım yüksekti.
tavanım yoktu.
sadece gökyüzünü görebilmek için
resmin yoktu duvarlarım da
gökyüzüne bakarken seni hatırlamak istemiyordum
bi orda yoktun...

Bir yağmurdum
ve kimseye dokunmadan iniyordum yere
ıslatmadan kimseyi.
Bulutlar buluşunca değil
ayrılınca atıyordum kendimi yere
sevemiyordum ayrılığı senin sayende...

bir yazıydım
Ve okunaklı değildim ne yazık ki.
Okuyabilseydin dokunaklı olduğumu anlardın belki
ve anlasaydın yüklemi sevdim olan geçmiş zamanlı
bir cümlemin öznesi olurdun,
Baş harfin büyük...

Bir salıncaktım
ve her gidişimde mutlaka geri dönüyordum.
Atasım geliyor du üstümdekileri her gidişimde
tutuyorlardı zincirlerimi atamıyordum
ve her gidişte üstümdekilerle dönüyordum.
geri gitmek üzere
üstümdekilerle...

Bir düşmandım
yolcu otobüslerinin,
el sallamalarının,
papatyanın ’’sevmiyor’’ yaprağının.
ve silahsızdım.
Sadece süngü ve dualarım...

Bir yolcuydum
ve en sensiz yerlere gidiyordum.
en sessiz yerlere,Aşk hızıyla.
hızımın yarısı takip mesafesiyle
kaçıyordum senden...

Ben herşey olabiliyordum.
Seni sevdikten sonra
’’BİR BEN OLAMADIM...’’

yasinçetin