BELKİ DE ŞİİR YAZMAMALIYDIM!...Gözlerimin içi gülerdi ,bir çocuğu görünce, Bir çiçeğe bakınca, yağmurlar yağınca.. Her bahar papatyalar kırları süslediğinde.. Ben yine o sevdalı halimi takınıp, Papatyalara ve menekşelere koşardım. Boynu bükük bir çiçek alır götürürdü beni.. Kaybettiğim anılarımın arasına. Oysa hayat her şeye rağmen güzeldi, Ve tebessüm bizlere bir armağandı. Ama onu da aldılar elimizden sinsice, Sahte yüzlerin ambalajı o oldu.. Gerçek gülüşler birer birer kayboldu, Belki de ben hiç gülmemeliydim … Umut bir ekmek gibi, bir gıda gibi, Her gün yeniden alınmalı yüreklere. Kara rüyalara, boğuk hayallere, Kaptırmamalı insan düşlerini.. Oysa çalınıyor, hayata bağlılığım , Ve ucuza satılıyor, tüm umutlarım.. Belki de hiç umuda sarılmamalıydım… İçim içime anlatamayınca keder yükünü.. Bir dost aradım, liman gibi sığınacak, Yüreğimi açacağım, duygularımı dile getireceğim, Geceleyin ilk yıldıza bakar gibi, Aya gülümser gibi, yeni bir türkü söyler gibi.. İçimi dökebileceğim bir dost arardım. Ama kimseler deva olamazdı dertlerime .. Yaşamayan bilemezdi ki acının büyüklüğünü, Bilemezdi nasihatin donuk ve sönüklüğünü.. Kimseler çare olamıyor madem dertlerime , Bekli de dertlerimi kimselere anlatmamalıydım… Şimdi yorumlamak zor geliyor ,hayatı Düşünüyorum ve sıkılıyorum çoğu zaman Bir akıntıya kapılınca hislerim Gözyaşlarına boğuluyorum yeniden Oysaki ağlamak deva değilmiş dertlerime Islanınca kirpiklerim ,sanırdım ki damlalar Yeniden yeşillikler getirecek gönlüme Yazık ki çaresizliğe dökülmüş göz pınarlarım Boşluğa savrulmuş baharlarım Ve bir sahteliğin ifadesi sayılır olmuş ağlamak Belki de hiç ağlamamalıydım… Sevda adına her şeyi bir başkası söylemiş.. İçimde bilinmeyen en ücra yerlere, Hapsettiğim, sevgiye dair hislerime, Ya tarihte ya da roman sayfalarında rastlamışım .. Yaşama yansıtamadığım duygularımı, Dilimle anlatamadığım kaygılarımı, Ve içimde hapsetmek zorunda kaldığım, Artık paslanmış anılarımı, Hep susmak zorunda kalmışım .. Ben sevdaya dair laf etmemeli, Bir güzele asla gönlümü vermemeli, Belki de hiç sevmemeliydim… Mısra mısra anlatmışım ben sevgilerimi.. Her kelime gözlerimden dökülmüş damla damla, Umutlarımı , anılarımı gizlemişim ben onlara.. Anlatmak için bazen saatlerimi ayırmışım, Gün olmuş bu uğurda uykularımı bölmüşüm.. Bir dost gibi sarıldığımda ben şiire, Unutmuşum, hayatın tüm lekelerini.. Ve yazmışım, yazdıkça yazmışım… Fakat şimdi anlıyorum ki aslında Sözlerim sahipsiz boşluğa savrulmuş.. Çünkü her söylediğimi bir başkası da söylemiş, Bir başkası benden daha iyi anlatmış sevdayı.. Mısralarına daha iyi sığdırmış umudu, Ve bir güvercine yükler gibi hayallerini, Önüne koyuvermiş kelimelerin.. Bana yazacak ve yaşanacak bir şey kalmamış. Öyleyse ben mısralara sığınmamalı İçindeki güzellikleri, sevgiyi, hasreti, Umudu asla yansıtmamalı Ve belki de hiç şiir yazmamalıydım!… ....................................................Mürsel Emre DOĞAN..Temmuz 1999, Edirne (Askerlik günlerim) |
Saygılar yüreğinize kalbiniz gülümsesin...
KAYIP YALDIZ tarafından 10/25/2010 4:42:19 PM zamanında düzenlenmiştir.