İstanbul suskun,
Terk edilmiş sanki şehir, her yer zifiri.
Elektrikler, yine hava muhalefetinden kesildi.
Camiler sessiz kaldı, ezanlar sus pus.




Odamda gecenin koyu karanlık gölgesi,
Ellerim buz gibi,
Biraz üşüyor, birazda korkuyorum.
Aynı çocukluğumdaki gibi,




İçimden şarkılar söyleyip,
Üçer beşer atlayıp merdivenleri,
Dışarı atmak istiyorum kendimi,
Ve sokaktayım, hava aynı gözlerin gibi sisli, puslu.




Asfaltlar geçen araba farlarıyla aydınlanıyor sadece.
Vıcık vıcık caddelerde dolaşıyorum.
Yokluğuna saplanıyorum ben yine.
Kurtaracak kimsede yok üstelik batıyorum.




Yağmur yağıyor amansızca,
Rimelleri akıyor tüm şehrin,
Teninin tuzlu tadı değiyor dudaklarıma,
Ömrümden ömür gidiyor,




Üşüyor musun diye sormadan esen rüzgârda,
Burnumdan hiç gitmeyen kokun.
Aklımda hep adın, dudaklarımda tadın.
Ve sen yoksun şehrimde, ben yoksulum kadınım…



Ferhat TOKMAK

08.04.2009