Unutmaya çalışırken gözlerini,
Gözlerimde taşmaya hazır okyanuslarla yaşadım.
Ne büyük fırtınalar çıktı karşıma,
Boyun eğmedim savaştım.
Üstelik tek başınaydım.




Senden geriye kalan,
Cam kırıklarını batırdım yüreğime.
Kanıma karışan adını akıttım.
İçimden oluk oluk sen aktın, yinede silinmedi
Yüreğimin duvarında asılı kaldı adın.




Gidişinle başıma yıkılan şehrin,
Sokaklarında dolaştım çok zaman.
Kimsesiz şarkılar mırıldandım.
Ölü papatyalar topladım caddelerden,
Seni kokladım.




Usanmadım, ben her gecenin koynunda
Sana yeni bir şiir yazdım.
Bazen de ıslaktı sokaklarım, sonbahardım.
Buğulu camlara adını yazdım.
Sustum uzun uzun, unutacağım dedim sonra kuruladım.




Bıkmadım yorulmadım da hiç.
Senden başka bir şeyi anlatırken,
Tıkanan kalemim, sıkılırdı yazmayı bırakırdı.
Birazcık üstelesem, yumruğunu vururdu masaya
İstifasını sunardı, bırakır kaçardı bir başıma.




Ama seni anlatırken, hep aktı mürekkebi dolu dolu.
Kalemim durmadı hiç, yazdı yazdı yazdı.
Gönüllü mesailere kaldı, çok gece benimle sabahladı.
Kimi zaman dayanamadı, benimle masamda sızdı.
Ama bir seni, hep seni yazdı, usanmadı, bıkmadı, susmadı…




Ferhat Tokmak

17.06.2009