Annemin ölümünün 16.yılında mezarı başında içimden dökülenleri yazmiştım.

Bugün sana geldim ben.
Başucunda durdum,kalbimi sundum.
Sensiz geçen onaltı yılda,
İnan senden çok yoruldum.
Ne sevenim kaldı,ne soranım.
Bir tek sendin karşılıksız kalp sunanım.
Yokluğun hançer oldu,
Vuruldum can evimden.
Sensizlik bir od oldu,
Yaktı içimden.
Ne zor şeymiş alışmak yokluğuna.
Ağlasamda,gülsemde,
Her an hala benimlesin taa içimde.
Bakma mezar başında dimdik durduğuma.
Yıkıldım,alışamadım yokluğuna.
Bilemiyorum,sana nasıl uzanacağım?
Bilemiyorum,ellerini nasıl tutacağım.
Her gözümü kapattığımda,
Hayalin karşımda.
Sesini duyuyorum,hissediyorum,
Çok yakınımdasın ama,
Ellerim hep kalıyor boşta.
Allah’ım ne olur bu bir rüya olsa.
Uyansam,seni bulsam yanımda.
Dokunsam,koklasam doyasıya...
Öpücüklere boğsam,
Dönermisin acaba?
Bilemiyorum,sana nasıl anlatacağım?
Seni sevmenin ne olduğunu,
Sensizlik illetinde kahrolduğumu,
Sensiz bir hiç olduğumu.
Yıkıldım annem,yıkıldım,
Alışamadım yokluğuna.
Dualarım ulaşırmı bilemem.
Ne olur yeniden gir rüyalarıma.
Biliyorum bu hasret bitecek birgün.
Musalla taşında,toprak altında.
Her gün hala sövüyorum,
Beni senden koparan hastalığına,
Ve kahreden yalnızlığıma...
20Ağustos 2002