ademgüçsüzlüğün farkına varıyorum nefesimin yandığı anlar heycan mutluluğun suratımda pis pis sırttığı an bozuk radyoda çalan saçma sapan manidar şarkılar adım adım düşüyor boğmuyor güle güle diye inliyor pikap bitmeden başlayabilme ihtimalini gözetmeden çalıyor kent kanlı elleri göğsümde ne varsa ninni gibi kırmızı öldü yüzün fırtına vakti en deli gençliğim gözyaşıyla geçiyor şu ara biri beni bıçaklarmı merak ediyorum aynı çekyatta aynı kadına sayıyorum sakallarım dudağa yapışırsa elimi tut şehir gereği düşünülmüş ademim... 28.3.2009 altına yatanlar yukarı çıkarıyor geç farkettin... |