KIYAMETBir gülün solgun yapraklarından kalan Ertelenmiş bir hüzünle Geceden bize bakan ay Biz olmasak Ne bırakırdı gündüze Oysa biz Bir dehlizin içinde Yılan ve akreplerle sarmaş dolaş Suları kurutup Taşları yontuyorduk İyice alışmıştık hayatın maskeli yüzüne Ne zaman bir insan görsek Kanıyordu içimizde ıssız bir köşe Oysa birdenbire gelir güz Ve sararırdı bütün yapraklar Biz bütün bunlardan uzakta Tedirgin sulara girip Bir anlam arıyorduk hüznümüze Artık ne yapsak kime baksak Topal ayaklarımız Dağınık saçlarımızla her akşam Ne kadar yakın olsak O kadar yabancıyız birbirimize MUSTAFA ÖZÇELİK |
Ne zaman bir insan görsek
Kanıyordu içimizde ıssız bir köşe
Oysa birdenbire gelir güz
Ve sararırdı bütün yapraklar
Biz bütün bunlardan uzakta
Tedirgin sulara girip
Bir anlam arıyorduk hüznümüze
.......tebrikler değerli şair .