ELLERİMDE BİR DEMET KARANFİLHer sabah Hayatın alışkanlıklarına karşı durarak En yakın ve uzak mesafeleri Birlikte tarayarak Başlarız güne Aşk ve ölüm iki yanımızda durur birlikte ve iç içe yürürler hayatın yokuşlarında Biri sonsuza kadar alıngan Diğeri cesur Sen meydanlarda büyümüş çocuk caddelerde ve sokaklarda her söze açık Bir yapraktın belki Esen rüzgarlarca kımıldayan Hava kararır ve gökyüzü Bütün yükünü boşaltırken üstümüze Unutulmuş bir zamandan Sesler ve sözler hatırlatan ellerinle Dikkatli ve tedirgin basıyorsun hayatın tuşlarına Sen hangi aşkları içinde taşıdın da Şimdi ölümün Yorgun tayını gözlüyorsun Kalabalıklardaydın sen Dudaklarında Başkaları için Sana ait olmayan Tebessüm provaları yaparken Ben seni Meydanlardan kitaplara çağırdım Antenler telefonlar zincirler tükenip biterken Toplu sesler çıkardım içimden Dağlarda yankılandı Meydanlarda uğuldadı da Sen duymadın Sanki biz göçebeydik O insan bu insan Hepsinin içinden geçtik Duymadılar Şimdi bize sunulan yırtık resimler Ve parçalanmış binlerce hayat Çok alıngan bir çocuk oluyor gökyüzü Dokunsan ağlayacak Kadınların Bir mendilde kalıyor gözyaşları Sokaklar Bizden daha özgür ve telaşlı Bense Her şeye rağmen Ve herkese aykırı Ellerimde bir demet karanfil Yine sana geliyorum Mustafa ÖZÇELİK |